Drie maanden in Colombo

Inmiddels ben ik drie maanden in Colombo. 5 maanden geleden wist ik nog bijna niets van Sri Lanka. Wanneer ik in mijn 'comfort zone' zit in Nederland en druk ben met alle dingen, lijkt het minder belangrijk wat er voor onrecht in de rest van de wereld gebeurt. Het is ook haast niet voor te stellen; die mensen die in Nederland een oorlog hebben meegemaakt kunnen waarschijnlijk nog iets invoelen van de continue angst die je meedraagt voor je eigen leven en voor dat van je kinderen. Maar ik weet niet wat het is wanneer je man wordt neergeschoten tijdens een beschieting, je kind raakt in shock, je eigen benen worden er afgeschoten en je doet er drie dagen over om in een ziekenhuis terecht te komen. Om nog maar niet te spreken van de chaotische omstandigheden waaronder de medici hun werk moesten doen. Het was in die tijd onmogelijk om de boodschap naar buiten te brengen; de overheid schermde de oorlogsgebieden af van de buitenwereld door strenge controle en het niet toelaten van hulporganisaties in de oorlogsgebieden. ZOA was één van de weinige organisaties die wel actief kon blijven. De lokale staf heeft veel meegemaakt waar ik nog weinig van weet; medewerkers moeten ongetwijfeld ook getraumatiseerd zijn. Hier een link naar de webpage van mijn collega in het Noorden; ze geeft een foto impressie van de omstandigheden vlak na de oorlog in het Noorden van Sri Lanka. Niet geschikt voor kinderen http://daphneinthebushbush.wordpress.com/